Poradnictwo psychologiczne to nie to samo co psychoterapia

Poradnictwo psychologiczne jest formą pomocy skierowaną do osób, które potrzebują wsparcia w rozwiązaniu konkretnego problemu. Ten rodzaj pomocy, który obejmuje zazwyczaj kilka spotkań z psychologiem lub psychoterapeutą, ma na celu określenie rodzaju trudności i poszukiwanie skutecznych rozwiązań.

Specjalista, podobnie jak ma to miejsce w psychoterapii, oczekuje od osoby zaangażowania i samodzielności w dokonywaniu wyborów.

Jąkanie jest niepłynnością mówienia o podłożu rozwojowym, organicznym, neurotycznym lub psychologicznym, która jest spowodowana nadmiernymi skurczami mięśni: oddechowych, fonacyjnych lub artykulacyjnych w wyniku, których w mowie pojawiają się kloniczne bądź toniczne blokowanie głosek, sylab lub wyrazów; jąkanie często wiąże się z nienaturalnym przeciąganiem głosek, współruchami mięśniowymi ciała, a także zaburzeniami emocjonalnymi pod postacią m.in. nadpobudliwości psychoruchowej i wzmożonych stanów logofobicznych, a także zaniżonej samooceny

Diagnoza

Podczas pierwszej* wizyty zostaje przeprowadzona diagnoza, ocena stanu jąkania, według kilku metod (w zależności od wieku i możliwości pacjenta):

  • Kwestionariusz Cooperów do Oceny Jąkania (KCOJ, Chęciek 2001)
  • Kwestionariusz Niepłynności Mówienia i Logofobii (KNMiL, Tarkowski 2001)
  • Kwestionariusz do badania stopnia niepłynności mówienia u dzieci(wersja robocza, Chęciek, Węsierska)
  • Lista chroniczności jąkania (Cooper E. B. 1985)
  • Kwestionariusze wywiadów w sprawie jąkających się (Tarkowski 1992, Chęciek 2007)
  • Sprawdź jak mówię. Karta badania logopedycznego z materiałami pomocniczymi, część III (E. Stecko)

*Logopeda prowadzący diagnozę może przedłużyć proces diagnozy o jedno, dodatkowe spotkanie. Dodatkowym ułatwieniem dla logopedy jest wcześniejsze wypełnienie przez pacjenta lub jego opiekuna Szczegółowego Kwestionariusza Wywiadu

Terapia Jąkania

Pierwszy etap terapii polega na indywidualnych spotkaniach pacjenta z logopedą, w trakcie których omawiane są wszystkie techniki, których opanowanie jest niezbędne do osiągnięcia sukcesu. Wskazane jest, by w trakcie indywidualnej sesji terapeutycznej obecny był także rodzic/ opiekun dziecka. Czas trwania pierwszego etapu jest uzależniony od wieku i możliwości pacjenta.

Drugi etap terapii polega na włączeniu pacjenta do grupy terapeutycznej.

W ramach terapii prowadzimy:

  • Relaksację
  • Ćwiczenia emisyjne
  • Ćwiczenia oddechowe
  • Ćwiczenia fonacyjne
  • Pracę z Echokorektorem
  • Naukę 10 zasad płynnego mówienia:
  1. Mówienie zwolnione/ przedłużone zgodnie z Techniką Przedłużonego Mówienia
  2. Mówienie płynne
  3. Mówienie śpiewne
  4. Mówienie z szerokim otwieraniem jamy ustnej
  5. Mówienie zgodnie z Techniką Delikatnego Startu Mowy
  6. Wdech przed rozpoczęciem mówienia
  7. Mówienie pełnymi zdaniami
  8. Stosowanie pauz
  9. Wykonywanie podczas mówienia parabolicznych ruchów dłonią i ich późniejszą synchronizację z oddechem i fonacją
  10. Utrzymywanie kontaktu wzrokowego ze swoim rozmówcą. Mówić… mówić… i jeszcze raz mówić
  • Dialog społeczny
  • „Zadania aktorskie”
  • Pracę nad zmniejszeniem logofobii
  • Etap końcowy- socjoterapeutyczny, odbywający się poza gabinetem logopedy

Terapia obejmuje:

  • ćwiczenia oddechowe
  • usprawnianie narządów artykulacyjnych
  • ćwiczenia słuchowe, przede wszystkim oparte na usprawnianiu słuchu fonemowego
  • ćwiczenia prawidłowej artykulacji
  • ścisłą i systematyczną współpracę z rodzicami dzieci uczęszczających na zajęcia
  • emisję głosu

Stosowana jest wspomagająco w terapii m.in. takich zaburzeń jak:

  • opóźniony rozwój ruchowy dzieci w okresie niemowlęcym i poniemowlęcym
  • trudnościach z opanowywaniem nowych umiejętności dzieci w wieku przedszkolnym, zaburzeniach uwagi i emocji
  • trudnościach w nauce dzieci w wieku wczesnoszkolnym, mających problemy z rówieśnikami, w czasie zajęć ruchowych, zaburzeniach koncentracji uwagi, problemach z zachowaniem
  • autyzm, zespół Downa, mózgowe porażenie dziecięce, ADHD

W czasie zajęć SI dziecko "kreuje" zajęcia wspólnie z terapeutą, zaś terapeuta stawia przez dzieckiem właściwe dla niego zadania, wyzwalając w ten sposób coraz bardziej złożone reakcje).